Czy nowe zasady Ameryki przyniosą kolejny wielki kryzys? |

Lata dwudzieste to czas bezprecedensowego wzrostu i inwestycji na amerykańskim rynku akcji. Jak więc taki dobrobyt skończył się wywoływaniem niesamowitej niestabilności i ogólnego braku zaufania, który zakończył się Wielkim Kryzysem?

Co ważniejsze, historia może się powtórzyć, jak to opisano w artykule Barrona, Randall Forsyth, Party Like It's 1937 ?

Spójrzmy wstecz, aby zobaczyć, co wydarzyło się w latach poprzedzających Wielką Depresję i zobaczmy, czy możemy skorzystać z tych lekcji, gdy staramy się uniknąć depresji nasza własna.

Katastrofa rynkowa i jej wstrząsy wtórne

Po prawie dziesięcioletnim okresie wzrostu i dużych inwestycjach na giełdzie, w dużej mierze przez niedoświadczonych inwestorów kupujących akcje z pożyczonymi pieniędzmi, rynek zawalił się 29 października 1929 roku. Czarny wtorek, jest to dzień często wymieniany jako początek Wielkiego Kryzysu. Co się naprawdę stało?

Najpierw przyjrzyjmy się, jak możliwy był wzrost inwestycji w latach dwudziestych. Oto krótka historia: Rezerwa Federalna pożyczyła pieniądze bankom. Z kolei banki pożyczały pieniądze firmom maklerskim, które następnie pożyczały pieniądze inwestorom i spekulantom. W latach dwudziestych firmy brokerskie rutynowo udzielały pożyczek w wysokości 9 USD za każde 1 dol. Wystawione przez inwestora.

Rezultatem było to, że więcej pieniędzy było na zapasach niż w rzeczywistym obiegu walutowym. Do roku 1929 wzrost zapasów zmalał, a niepewność na rynku rosła.

W tygodniu, w którym nastąpił Czarny Wtorek, szalona inwestycja lat dwudziestych dobiegła końca, a nowicjusze, którzy widzieli, że ich ceny akcji rosną od lat zobaczyłem ich pion. Dno spadło, a sprzedaż paniki nastąpiła, ponieważ inwestorzy starali się uzyskać pieniądze, które mogliby wydostać z rynku, bezkrytycznie dokonując dumpingu zapasów.

Cykl pożyczek został odwrócony, rozpoczynając cykl niewypłacalności. W miarę jak rynek się załamał, a zapasy były po cenach dumpingowych, firmy maklerskie były zmuszone do zaciągania pożyczek. Inwestorzy nie wywiązali się z tych pożyczek, gdy ich portfel akcji spadł w wartości, a zlikwidowanie niedoszacowanych portfeli przyczyniło się do dalszej presji na obniżanie cen. Firmy maklerskie nie spłacały wówczas kredytów bankowych, ponieważ nie mogły sobie przypomnieć żadnego kapitału, a banki, z niewystarczającymi rezerwami na pokrycie pożyczek i depozytów, zaczęły się zamykać, gdy deponenci zaczęli wypłacać gotówkę.

W ten sposób powracamy do Rezerwy Federalnej i następnego głównego źródła wielkiego kryzysu.

W latach dwudziestych była to polityka Rezerwy Federalnej, która zwiększała podaż pieniądza, utrzymując stopy procentowe na niskim poziomie, aby stymulować gospodarka. Kiedy jednak nastąpiło załamanie rynku, polityka została nagle odwrócona.

Zamiast zwiększać podaż pieniądza poprzez pożyczanie pieniędzy bankom na pokrycie ich depozytów, podaż waluty zmalała o prawie jedną trzecią. To wykluczało jakąkolwiek szansę na odzysk dla banków, które były opróżniane przez ciągłe operacje bankowe.

Katastrofa na giełdzie mogła być nieunikniona, biorąc pod uwagę nadmierną spekulację i szybki rozwój lat dwudziestych, ale to zamknięcia banków były katastrofalne, w zasadzie wyparował miliardy dolarów pożyczonych pieniędzy, likwidując oszczędności ludzi, którzy nie zainwestowali nawet na giełdzie.

Spadek podaży waluty i zamknięcie banków doprowadziły do ​​deflacji - dewaluacji szerokiego zestaw aktywów. Na przykład, z powodu deflacji w wysokości 20%, dom kupiony za 1000 USD w 1928 roku był wart tylko 800 $ w 1929 roku. Ponieważ większość ludzi była winna pieniądze na posiadanych przez siebie aktywach, a kredyty nie spadły wraz z aktywami, deflacja miała dwa niszczące skutki. Po pierwsze, przy malejących zwrotach z aktywów i spadku wartości towarów, przedsiębiorstwa, a zwłaszcza produkcja, nie miały motywacji do produkowania towarów. Zatrzymanie produkcji zmniejszyło szansę na wzrost gospodarczy.

Po drugie, ponieważ dłużnicy musieli spłacać kredyty na aktywach, które teraz były wyceniane po cenie niższej niż ich cena zakupu, im więcej zapłacił dłużnik, tym bardziej tracili finansowe podstawy.

Zgodnie z artykułem Barrona, jest to punkt, w którym znajdujemy się w naszej stosunkowo podobnej podróży przez Wielką Recesję, a to, co dalej robi Fed, może zapewnić albo uniknąć następnego kryzysu.

Druga noga

Spadek podaży waluty, deflacja długów i zamykanie banków spowodowały znaczną recesję w głęboką depresję. Ale na długowieczność depresji wpłynęły jeszcze dwa dramatyczne akty prawne.

Pierwszym z nich było przejście ustawy Smoot-Hawley Act, środka pchanego przez prezydenta Hoovera, który wprowadził taryfę na import zagraniczny. Hoover uważał, że zarobki robotników muszą pozostać wysokie, gdy nastanie recesja. Aby utrzymać wysokie zarobki, koszt towarów domowych również musiał być wysoki, aby producenci nadal produkowali.

Ustawa Smoot-Hawley była ma na celu zniechęcanie do importu towarów zagranicznych oraz stymulowanie produkcji i konsumpcji towarów krajowych. Inne kraje szybko jednak podjęły działania odwetowe i same ustalały taryfy na import z USA, skutecznie zamrażając handel międzynarodowy i niszcząc krajowy eksport.

Drugim ważnym aktem prawnym był kontrowersyjny "New Deal" prezydenta Roosevelta. Program był ukierunkowanym na rząd planem stymulacji ekonomicznej, mającym na celu zwiększenie przemysłu i robót publicznych oraz zmniejszenie bezrobocia.

Chociaż wiele programów New Deal odniosło sukces - niektóre wciąż istnieją - wiele osób twierdzi, że program wyniósł z gospodarki ręce normalnego cyklu recesji / odzyskiwania i sztucznie manipulowane stawki płac i produkcja bez większego powodzenia.

Bezrobocie pozostało wysokie, gdy firmy nie mogły sobie pozwolić na regulowane stawki płac. Konsumpcja krajowa nie zwiększyła się, ponieważ ceny pozostały wysokie - często w wyniku handlu czarnymi rynkami. Założenie, że wydatki rządowe stymulowały gospodarkę, najlepiej działało w niektórych ważnych projektach robót publicznych, które poprawiły infrastrukturę i generowały miejsca pracy, ale nie tak dobrze, jeśli chodzi o pracowników, którzy wprowadzają płace do gospodarki poprzez wydatki.

W końcu, II wojna światowa miała pobudzić wzrost gospodarczy, ponieważ rząd potrzebował masowych ilości towarów po niskich cenach i pozostawił regulację na wolnym rynku.

Wielki kryzys był wynikiem szeregu czynników. Katastrofa na giełdzie była prawdopodobnie nieunikniona, a wynikająca z niej recesja powinna była po prostu być częścią typowego cyklu recesji / wzrostu.

Ale bezprecedensowe zamknięcie banku, zmniejszenie podaży waluty i ostra deflacja zadłużenia spowodowały, że recesja stała się depresją które trwały do ​​lat 30. XX wieku. Zapadają recesje i załamania rynku, ale Wielki Kryzys był takim osadzonym, totalnym załamaniem ekonomicznym, że pojedynczych przyczyn nie można znaleźć.

Zamiast tego musimy spojrzeć na początkowe wyzwalacze zdarzenia - i wynikającą z tego odpowiedź - w celu zrozumieć, jak nieprzewidywalny jest postrzegany z perspektywy czasu.

Niedawno udało nam się zablokować serię zamkniętych banków na dużą skalę, chociaż byłbyś zaskoczony liczbą banków, które nie kończą się co miesiąc. Ale tak jak w 1936 roku, kiedy USA podjęły surową politykę monetarną, która miała na celu złagodzenie kryzysu gospodarczego, znajdujemy się na samym skrzyżowaniu naszych własnych pasów. I tylko patrząc na nasze błędy z przeszłości możemy mieć nadzieję, że poprawimy naszą odpowiedź, gdy historia rzeczywiście się powtórzy.

[Dowiedz się więcej w funkcji InvestingAnswers: amerykańscy spedytorzy vs. brytyjscy oszczędzający: kto kieruje się dobrobytem?]

[Zdjęcie: Wielki pomnik depresji na stronie FDR Memorial w Waszyngtonie, dzięki uprzejmości Tony.]