Definicja i definicja budżetu zerowego |

Co to jest:

Budżetowanie zerowe to metoda budżetowania, która zaczyna się od 0 USD i dodając w budżecie tylko tyle pieniędzy, aby pokryć oczekiwane koszty.

Jak to działa (Przykład):

Istnieje wiele sposobów na tworzenie budżetów firmy. Jako przykład niech posłuży dział marketingu firmy XYZ. W zeszłym roku wydział wydał milion dolarów. Jaki jest właściwy sposób na ustalenie budżetu na przyszły rok?

Może po prostu ponownie oddasz działowi 1 milion dolarów, ale może to nie odzwierciedlać zmian w programach marketingowych w przyszłym roku, konieczności zatrudniania większej liczby osób zajmujących się marketingiem z powodu dodatkowej sprzedaży lub inne czynniki.

Innym sposobem może być zwiększenie lub zmniejszenie wszystkich działów o 10% w zależności od tego, co zarząd chciałby, aby zysk na akcję był w przyszłym roku. Dałoby to departamentowi 1,1 miliona dolarów lub 900 000 dolarów, w zależności od tego, w którą stronę pójdzie zarząd.

Trzeci sposób polegałby na zaryso- waniu budżetu, w którym dział zaczyna się bez środków budżetowych i musi uzasadnić każdą osobę i koszty, które powinny zostać uwzględnione. w budżecie na nadchodzący rok. Może to skutkować budżetem wynoszącym np. 1 024 314 USD, czyli wyższym niż przed rokiem, ale odzwierciedlającym faktyczne potrzeby w przyszłym roku.

Dlaczego to ważne:

Pracownicy i menedżerowie często postrzegają budżetowanie jako grę do pokonania, zamiast wspólne planowanie, które uwzględnia cele i oczekiwania. Wielu z nas słyszało o filozofiach "slush funds" i "use it or lose it", w których działy usiłują gromadzić pieniądze na nieokreślone sposoby, aby uniknąć późniejszej kary. Budżet oparty na zerach teoretycznie podbija to zachowanie, wymagając od szefów departamentów zrozumienia każdego wypływu gotówki i kosztów operacji. Pozwala to również menedżerom uzyskać rzeczywistą miarę tego, co będzie kosztować w nadchodzącym roku i porównać to z ich oczekiwaniami w zakresie wydajności.

Niektórzy krytycy twierdzą, że uzasadnienie kosztów nadmiernie penalizuje funkcje, które nie generują przychodów. Jest również bardziej analityczna i czasochłonna niż metody budżetowania, które po prostu wprowadzają ogólne zmiany do ubiegłorocznego budżetu, co wymaga od kierowników większej wiedzy na temat finansowych aspektów działalności departamentu.