ŻYcie Pirata dla mnie ... Nie |

Choć muszę przyznać, że czasami martwię się, że nadmiernie dramatyzujemy przygodę statku, jest też coś do powiedzenia na okazjonalne przypomnienie, że budowanie biznesu, kiedy idzie dobrze, może być sporą przygodą.

Michael Arrington, założyciel TechCrunch, opublikował Are You a Pirate? w weekend, przemyślane świętowanie przygody statku. W przeciwieństwie do normalnych ludzi, mówi:

s, wszystkie są spieprzone. Nie muszą być nagradzani za ryzyko, ponieważ w rzeczywistości czerpią użyteczność z samego ryzyka. Innymi słowy, lubią przygody.

Nie zgadzam się z tym w pełni - nie pasuje to do moich własnych doświadczeń - ale Michael Arrington ma prawo to powiedzieć. Zapłacił swoje należności. Jak wyjaśnia:

W młodości byłam prawnikiem korporacyjnym, zarabiając bardzo dobre wynagrodzenie za reprezentowanie startupów technologicznych w Dolinie Krzemowej. Istniała duża szansa, że ​​będę partnerem po siedmiu, ośmiu latach i zarabiam może milion dolarów rocznie, gdy miałem 40 lat. Jedyne, co musiałem zrobić, to ciężko pracować i sprowadzać klientów. Byłem dobry w obu.

Ale po trzech latach opuściłem prawo, aby dołączyć do startupu. Powodem, dla którego to zrobiłem, była przygoda. Chciałem być w grze, nie tylko oglądać. Moi rodzice uważali, że zwariowałem. Nadal nie mają pojęcia, co robię, by żyć, a oni, szczerze mówiąc, byli wkurzeni, że wydałem ich pieniądze na uzyskanie dyplomu prawniczego, tylko po to, by je wyrzucić przed trzydziestką.

Ale zrobiłem to, tak czy inaczej. A potem opuściłem tę firmę po roku, aby założyć własną firmę. I od tego czasu nigdy nie oglądałem się za siebie. Ta pierwsza firma, którą założyłem, zarobiła dużo pieniędzy dla inwestorów z kapitałem podwyższonego ryzyka - prawie 30 milionów dolarów - ale dla założycieli była prawie bezużyteczna. Firmy, które zacząłem po tym, różniły się od porażek i miernych sukcesów. Ale nigdy nie zastanawiałem się nad otrzymaniem "prawdziwej pracy". Czułem się jak czarno-biały świat i chciałem technicolor. Poza tym, nienawidzę pracować dla innych ludzi, ponieważ jestem w tym naprawdę zły.

Dlaczego (choć niewielka) nieporozumienie? Chyba dlatego, że zawsze używam planu, aby zarządzać ryzykiem. Lubię budować firmę i robić rzeczy, ale ryzyko jest koniecznym minusem, a nie celem.

Ale s, według Michaela Arringtona, są jak piraci, ponieważ lubią ryzyko.

Dlaczego niektórzy ludzie wracają w 17 wieku, czy kiedykolwiek, stać się piratów? Przypuszczam, że prawdopodobna wypłata była fatalna. Istnieje bardzo mała szansa, że ​​zarobisz fortunę z pewnej nagrody i bardzo dużą szansę na utopienie się, zawieszenie, zastrzelenie, czy cokolwiek innego. A życie na małym statku z setką innych facetów musiało być zasysane, nawet dla kapitana.

Ale w moim fantastycznym pirackim świecie ci faceci właśnie spieprzyli algorytmy odrodzenia ryzyka. W przeciwieństwie do większości innych osób, pożądali tego ryzyka. Potencjał bogactwa był tylko argumentem za przedsięwzięciem. Ale prawdziwą korzyścią było samo życie piratów.

Byłem nie tak szczęśliwy jak niektórzy, ale przeżyłem i założyłem rodzinę, a ja zawiodłem jako pirat. Życie na statku z setką innych facetów byłoby okropne, ale byłbym jednym z tych, którzy utonęli, zostali powiesili, zastrzelono, czy coś w tym rodzaju.

Chciałem robić co mi się podobało i zarabiać wystarczająco dużo, i pozostało czasu dla rodziny. Wiele planowałem. Podejmowałem ryzyko, kiedy musiałem, ale dlatego, że nagrody były tego warte, lub tak się wydawało w tym czasie.

Ale co, do diabła, kiedy to piszę (wczoraj po południu) to Halloween, a pirat brzmi całkiem nieźle w tym momencie. Kończę więc z przesadnym wnioskiem Michaela Arringtona:

Jest wiele rzeczy, których prawdopodobnie nigdy nie zaznam w tym życiu. Walka wojskowa. Bycie dyktatorem małego, centralnie amerykańskiego kraju. Wrzucanie koszykówki. Będąc sławną gwiazdą rocka. Albo chodzenie po Marsie.

Ale jedną rzeczą, którą byłem i zawsze będę, jest. I do cholery, to jest całkiem niezłe. Ponieważ gdybym teraz był prawnikiem, nawet bogatym prawnikiem, zawsze zastanawiałabym się, czy mam to, czego potrzeba, by zrobić coś bardziej ryzykownego w moim życiu niż praca dla kogoś innego.

I tak, ja powiedz, jeśli to zrobisz, zrób to po swojemu: nie jego, nie mojego. Arggh.