Podstawowa definicja i przykład |

Co to jest:

Podstawa odnosi się do pierwotnej ceny zasobu. Czasami nazywa się podstawą kosztową lub podstawą opodatkowania.

Jak to działa (Przykład):

Załóżmy, że kupujesz 100 akcji spółki XYZ za 5 USD za akcję i płacisz 10 $ prowizji za zakup. Twoja podstawa wynosiłaby:

(100 x 5 USD) + 10 USD = 510 USD

Dochody uzyskane z tego składnika aktywów, w tym dywidendy i dystrybucja kapitału (nawet jeśli są reinwestowane zamiast otrzymywane w gotówce) zwiększają podstawę. Tak więc, w powyższym przykładzie, jeśli twoje akcje zapłaciły co roku dywidendę w wysokości 1 USD za akcję, Twoja podstawa wzrośnie do:

510 USD + (100 x 1 x 3) = 810 USD

Pieniądze wydane na udoskonalenia dotyczące składnika aktywów (takie jak niektóre ulepszenia domu) są dodawane do podstawy aktywów, a amortyzacja w aktywach jest odejmowana od podstawy kosztu.

Dlaczego to ma znaczenie:

Podstawa aktywów staje się bardzo ważna, gdy właściciel sprzedaje zasób. Różnica między ceną sprzedaży a podstawą nazywana jest zyskiem kapitałowym (jeżeli cena sprzedaży jest wyższa niż podstawa kosztu) lub stratą kapitałową (jeżeli cena sprzedaży jest niższa niż podstawa). Zyski kapitałowe generalnie podlegają opodatkowaniu tylko wtedy, gdy inwestor faktycznie sprzedaje aktywa. Zrealizowane straty często mogą zrekompensować te zyski, a tym samym obniżyć potencjalne podatki od zysków kapitałowych inwestora. Długość okresu przechowywania aktywów między innymi określa efekt podatkowy zysku lub straty. Zmiany stawek podatkowych również mogą mieć wpływ na obawy inwestorów dotyczące podstawy.

Podstawa aktywów zwykle opiera się na pierwotnej cenie zakupu, ale czasami ludzie dziedziczą aktywa zamiast je kupować. W takich przypadkach podstawa aktywów staje się wartością składnika aktywów w chwili dziedziczenia przez inwestora (tzw. Step-up in).

Często inwestorzy akumulują akcje tych samych akcji po różnych cenach czas. Z tego powodu, gdy inwestor sprzedaje część akcji, musi określić, które akcje z "zapasów" zostały sprzedane w celu obliczenia zysków lub strat kapitałowych. Ogólnie rzecz biorąc, inwestorzy chcą minimalizować zyski podlegające opodatkowaniu, sprzedając najpierw akcje o najwyższej wartości. Jeśli jednak inwestor nie jest w stanie określić, które akcje są akcjami, IRS wymaga zastosowania metody FIFO (first-in-first-out), co oznacza, że ​​inwestor musi założyć, że najpierw sprzedaje akcje, które są najdłużej posiadane. Te starsze akcje mogą nie mieć najwyższej podstawy inwentaryzacji akcji inwestora, a zatem metoda ta może zawyżyć rachunek podatkowy inwestora.