Crash na giełdzie w 1929 r. Definicja i przykład |

Co to jest:

Crash na giełdzie w roku 1929 jest najbardziej słynny krach na giełdzie wszechczasów. Tylko jeden dzień (24 października 1929 r.), Spanikowani sprzedający wymienili prawie 13 milionów akcji na nowojorskiej giełdzie papierów wartościowych (ponad trzy razy więcej niż normalna objętość w tym czasie), a inwestorzy ponieśli straty w wysokości 5 miliardów dolarów. Jak to się stało? works (Example):

Lata poprzedzające krach na giełdzie w 1929 roku wypełniły się irracjonalnym entuzjazmem. Ceny akcji wzrosły, nawet dla firm, które zanotowały niewielki zysk, a inwestorzy byli bardzo optymistyczni, że ogólny trend wzrostowy rynku i gospodarki będzie trwał przez jakiś czas.

Dow Jones Industrial Average prawie się podwoiła, rośnie od 191 na początku 1928 r. do 381 do 3 września 1929 r. Ceny zaczęły nieznacznie, ale systematycznie spadać, ponieważ inwestorzy zaczęli czerpać zyski. Wielu ekonomistów nie było pewnych, co zrobić ze zjeżdżalni, a Irving Fisher, wówczas znany ekonomista, odrzucił to jako nic poważnego.

Następnie 10 października 1929, Dow Jones Industrial Average zamknęła ponad 350 dla pierwszy raz w ciągu 10 dni roboczych. To wytchnienie wywołało zyski, a Dow Jones Industrial Average zaczęło ponownie spadać w wyniku sprzedaży. Sprzedaż stała się intensywna w poniedziałek, 23 października, a rynek spadł o 6,3%. 24 października, w Czarny Czwartek, szał sprzedaży osiągnął masę krytyczną i zamienił się w panikę. Wolumen obrotu wzrósł tak wysoko, że opóźnił taśmę giełdową o ponad godzinę, co spowodowało zamieszanie i niepokój. Niektóre wymiany były tak przytłoczone, że zostały zamknięte wcześniej. Dow Jones Industrial Average zamknięto 299,27 tego dnia. Dow Jones Industrial Average zamknął się tego dnia o 230.07

Krach na giełdzie w 1929 roku często kojarzy się z historiami inwestorów i handlowców wyskakujących z okien po stracie wszystkiego. Jednak nie wszystko stracone: wiec, który rozpoczął się, gdy Richard Whitey, ówczesny szef nowojorskiej giełdy, spokojnie zaczął kupować udziały w amerykańskiej stali i innych firmach. Jego pewność siebie zachęciła innych do zakupu. To jednak tylko tymczasowo powstrzymało falę, ponieważ od Czarnego Czwartku do 29 października 1929 r. (Czarny Wtorek) akcje wciąż traciły wartość ponad 26 miliardów dolarów, a ponad 30 milionów akcji w obrocie. Po tym ponurym tygodniu ceny nadal spadały, znosząc szacunkowo 30 miliardów dolarów wartości zapasów do połowy listopada 1929 roku.

Dni związane z krachami giełdowymi w 1929 r. Były szczególnie bolesne dla inwestorów, którzy pożyczyli pieniądze na zakup akcji, które stał się bezwartościowy lub bliski. Sytuacja ta wpłynęła na to, co stało się ważnym punktem zwrotnym dla amerykańskiej gospodarki, ponieważ wielu z tych kredytobiorców, którzy znacznie zwiększyli swoje zaangażowanie w uczestnictwo w hossy, zostało zrujnowanych finansowo. Musieli sprzedać wszystko, by spłacić długi, a wielu nie mogło ich w ogóle spłacić. Tysiące banków poniosło klęskę; przedsiębiorstwa zamknięte, niezdolne do uzyskania kredytu; a dochód rozporządzalny narodu gwałtownie spadł.

Dlaczego to ma znaczenie

Historycy często powołują się na krach giełdowy z 1929 r. jako początek Wielkiego Kryzysu, ponieważ oznaczał on nie tylko koniec jednego z największych rynków hossy na świecie, ale także koniec powszechnego optymizmu i zaufania do amerykańskiej gospodarki.

Podobnie jak w przypadku wielu zmian rynkowych, przyczyny są liczne, powiązane i kontrowersyjne. Na przykład wielu cytuje zapis z Targów Smoot-Hawley z września 1929 r., Który nakłada wysokie podatki na wiele importowanych towarów, jako główny czynnik wpływający na niestabilność rynku. Inni zauważają ogromną siłę dźwigni, którą inwestorzy używali do kupowania akcji, a niektórzy cytują skandaliczne wycofywanie brytyjskich funduszy zainwestowanych w Stanach Zjednoczonych i 26 września wzrost stopy dyskontowej Banku Anglii. Niezależnie od tego, inwestorzy nie postrzegali już wysokich zysków i dywidend korporacyjnych, wysokich płac, łatwo dostępnego długu bankowego, rozwijającego się przemysłu motoryzacyjnego i względnego braku regulacji rynku giełdowego wyłącznie jako oznaki lepszych dni naprzód. Zaczęli postrzegać je jako oznaki rynku gotowe do odwrócenia.

Poza dramatycznym wpływem na psychologię inwestorów, krach giełdowy z 1929 r. Przyczynił się do powstania szeregu nowych ustaw, organizacji i programów mających na celu poprawę infrastruktury kraju, dalszy dobrobyt społeczny i zapobieganie oszustwom korporacyjnym i nadużyciom. Obejmowały one ustanowienie Federalnej Depozytowej Korporacji Ubezpieczeń i uchwalenie Ustawy o papierach wartościowych z 1933 r., Ustawy Glass-Steagall z 1933 r., Ustawy o giełdzie papierów wartościowych z 1934 r. I ustawy o gospodarce użyteczności publicznej z 1935 r. Panika spowodowana opóźnieniami w informowaniu również pojawiły się szybsze systemy ticker, które radziły sobie z dużymi dniami handlowymi.