Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) Definicja i przykład |

Co to jest:

Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) jest centralną instytucją ucieleśniającą międzynarodowy system monetarny i promuje zrównoważoną ekspansję handlu światowego, ograniczone ograniczenia handlowe, stabilne kursy walutowe, minimalną nierównowagę handlową, unikanie dewaluacji waluty i korektę problemów bilansu płatniczego. Celem MFW jest zapobieganie kryzysom finansowym i ich naprawianie poprzez zachęcanie krajów do prowadzenia zdrowych polityk gospodarczych. Ze względu na swoją wielkość, MFW jest również forum do dyskusji na temat globalnych polityk gospodarczych.

MFW ma swoją główną siedzibę w Waszyngtonie, ale ma biura w Paryżu, Tokio, Nowym Jorku i Genewie.

Jak to działa (Przykład):

MFW oficjalnie powstał w grudniu 1945 r. Z 29 państwami członkowskimi po jego poczęciu w czasie negocjacji umowy z Bretton Woods w 1944 r. Początkowo miał on ustalać kursy wymiany po II wojnie światowej poprzez regulacja stawek między krajami członkowskimi

W latach 1944-1971 większość krajów świata funkcjonowała w oparciu o stały system kursów wymiany, który wymagał od każdego kraju utrzymywania salda rezerwowego w innych walutach w celu tymczasowego rozwiązania problemów z podażą i popytem. W związku z tym MFW wymagał od każdego kraju członkowskiego deponowania waluty na fundusz rezerwy obowiązkowej. MFW następnie pożyczył te fundusze krajom z problemami bilansu płatniczego.

Dziś MFW promuje swoje cele poprzez nadzór i konsultacje z państwami członkowskimi, zamiast regulować. W dalszym ciągu udziela pożyczek krótkoterminowych krajom członkowskim, które mają problemy z bilansem płatniczym, a kraje ubiegające się o pomoc muszą osiągnąć lub przekroczyć pewne progi związane ze stopami inflacji, deficytami budżetowymi, zasobami pieniężnymi i stabilnością polityczną.

Mechanika MFW

MFW jest zarządzany przez radę zarządzającą, która podejmuje decyzje dotyczące głównych kwestii politycznych, ale przekazuje codzienne decyzje zarządowi. Wszystkie państwa członkowskie są reprezentowane w radzie prezesów, która spotyka się raz w roku. Każde państwo członkowskie powołuje gubernatora i zastępcę gubernatora do reprezentowania go w MFW. Gubernatorzy są zazwyczaj ministrami finansów lub prezesami banków centralnych.

24-osobowa rada wykonawcza MFW jest kierowana przez dyrektora zarządzającego. Dyrektor zarządzający jest wybierany przez zarząd co pięć lat, a trzech zastępców dyrektorów zarządzających, każdy z innego regionu świata, podlega dyrektorowi zarządzającemu.

Zarząd spotyka się trzy razy w tygodniu, a pięć członków MFW najwięksi udziałowcy (Stany Zjednoczone, Japonia, Francja, Niemcy i Wielka Brytania), a także Chiny, Rosja i Arabia Saudyjska, mają swoje miejsca na tablicy. Pozostałych szesnastu dyrektorów wybieranych jest na dwuletnie kadencje przez grupy krajów.

W ramach MFW funkcjonuje kilka komitetów. Międzynarodowy Komitet Walutowy i Finansowy, który jest komitetem zarządu gubernatorów, spotyka się dwa razy w roku w celu oceny kwestii politycznych związanych z międzynarodowym systemem walutowym. Komitet Rozwoju MFW, złożony z członków zarządów MFW i Banku Światowego, doradza i składa raporty do gubernatorów MFW w sprawach dotyczących krajów rozwijających się.

MFW ma ważony system głosowania daje więcej głosów krajom o większej gospodarce. Jednak według MFW większość decyzji nie jest podejmowana w oparciu o formalne głosowanie, ale w drodze konsensusu.

MFW jest finansowany z krajów, które subskrybują, płacąc po przystąpieniu do MFW lub po zwiększeniu ich subskrypcji. Członkowie płacą 25% swoich subskrypcji w specjalnych prawach ciągnienia (SDR) lub w głównych walutach. MFW może zażądać pozostałych 75% pożyczek.

MFW ustala krajową kwotę subskrypcji na podstawie jej względnej wielkości w gospodarce światowej. MFW może pożyczyć pieniądze na uzupełnienie środków otrzymanych z subskrypcji. Ogólnie rzecz biorąc, MFW może pożyczyć pieniądze od kilku krajów, które uczestniczą w jednej z dwóch stałych umów pożyczkowych z MFW.

Operacje MFW

MFW monitoruje rozwój i politykę gospodarczą i finansową w państwach członkowskich oraz na poziomie globalnym, a następnie udziela doradztwa politycznego swoim członkom na podstawie swoich obserwacji i doświadczenia. Doradztwo MFW zasadniczo koncentruje się na makroekonomicznych regulacjach sektora finansowego i polityce strukturalnej. W tym celu MFW angażuje się w trzy rodzaje nadzoru: nadzór kraju, globalny nadzór i nadzór regionalny. Podczas nadzoru kraju, które odbywa się co roku, zespół ekonomistów odwiedza kraj członkowski w celu zbierania danych, sprawdzania polityk i spotykania się z urzędnikami rządowymi i bankowymi. Zespół przekazuje swoje ustalenia zarządowi MFW, który wydaje zalecenia dla kraju. Globalne funkcje nadzoru MFW koncentrują się wokół publikacji raportów World Economic Outlook i Global Financial Stability, które są publikowane dwa razy w roku. Regionalny nadzór zwykle odbywa się w ramach serii wewnętrznych dyskusji MFW dotyczących wydarzeń w niektórych regionach lub w grupach krajów.

MFW zapewnia również pomoc techniczną i szkolenia uczestnikom rynku i rządom państw członkowskich. Często pojawia się to w formie porad dotyczących regulacji bankowych, administracji podatkowej i formułowania budżetu, a także zarządzania danymi statystycznymi oraz opracowywania lub przeglądu prawodawstwa. Prowadzą również szkolenia dla urzędników rządowych i banków centralnych.

Jedną z największych funkcji MFW jest udzielanie pożyczek potrzebującym członkom. Jeśli kraj nie jest w stanie dokonywać płatności na rzecz innych krajów bez podejmowania "miar niszczących dobrobyt na poziomie krajowym lub międzynarodowym", takich jak wprowadzenie ograniczeń handlowych lub dewaluacja waluty, może pożyczyć pieniądze z MFW. Kiedy MFW pożycza pieniądze krajowe, często wymaga od pożyczkobiorcy realizacji programu mającego na celu osiągnięcie pewnych wymiernych celów ekonomicznych, opisanych w liście intencyjnym od rządu pożyczającego do dyrektora zarządzającego MFW. Pożyczki z MFW nie są udzielane na finansowanie konkretnych projektów lub działań, są one świadczone w celu promowania ogólnego zdrowia gospodarczego kraju. Czas trwania, warunki płatności i warunki udzielania pożyczek zależą od konkretnego przypadku. MFW obciąża pożyczkobiorców rynkową stopą procentową, a także wymaga opłat serwisowych i zwrotnej opłaty za zaangażowanie. Kraje o niskich dochodach płacą zaledwie 0,5% odsetek rocznie.

MFW pożycza także pieniądze krajom dotkniętym nagłą utratą zaufania finansowego, takimi jak po klęskach żywiołowych lub wojnach, w celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się kryzysy finansowe z tych krajów. Istnieje pięć głównych instrumentów, z których MFW udziela pożyczek: uzgodnienia dotyczące gotowości MFW (w przypadku pożyczek krótkoterminowych), rozszerzony fundusz inwestycyjny, system ograniczania ubóstwa i wzrostu, uzupełniający instrument rezerwowy oraz instrument amortyzacji egzogennej.

Kiedy państwo pożycza od MFW, wpływy są zdeponowane w banku centralnym kraju. Okres spłaty jest różny dla każdej pożyczki, ale terminy zapadalności zwykle wynoszą od sześciu miesięcy do dziesięciu lat. Społeczność międzynarodowa wywiera znaczną presję na pożyczkobiorcę, by spłacić MFW, aby fundusze te były dostępne dla innych krajów, a MFW z kolei pilnie śledzi terminową spłatę, aby utrzymać swój status jako preferowanego wierzyciela.

Dlaczego to ma znaczenie:

MFW, podobnie jak Bank Światowy, jest jednym z najpotężniejszych i najbardziej kontrowersyjnych organów legislacyjnych na świecie. Cele MFW koncentrują się na wynikach i polityce makroekonomicznej, podczas gdy Bank Światowy koncentruje się na długoterminowym rozwoju gospodarczym i problemach związanych z ograniczaniem ubóstwa. MFW aktywnie współpracuje z Bankiem Światowym, Światową Organizacją Handlu, Organizacją Narodów Zjednoczonych i innymi organizacjami międzynarodowymi, które mają interes w handlu międzynarodowym.

To, czy MFW rzeczywiście skorzysta na międzynarodowej gospodarce, jest przedmiotem poważnej debaty. Duża część krytyki koncentruje się na wymogach MFW dotyczących przyjęcia niektórych polityk gospodarczych w celu uzyskania pożyczek z MFW, co może zachęcić kraje biedne do zaniedbywania problemów społecznych w celu ich spełnienia. Zwolennicy zauważają, że MFW wzmacnia gospodarcze i finansowe efekty globalizacji i pomaga krajom o niskich dochodach czerpać korzyści z globalizacji poprzez rozwój zrównoważonej polityki gospodarczej i redukcji zadłużenia w najbiedniejszych krajach. Stwierdzają również, że zatwierdzenie przez MFW często wskazuje, że polityka gospodarcza kraju jest korzystna, co może uspokoić i zmotywować inwestorów i inne rządy, które mogłyby zapewnić dodatkowe finansowanie potrzebującemu kraju. To nie tylko przyciąga kapitał, ale także uniemożliwia inwestorom wycofanie funduszy z gospodarki, co może zwiększyć cierpienie dla tego kraju i być może dla innych krajów.